The dessert and joshua tree

De navigator....Dank Niek en Hilda !!!! zonder waren we dolende on route geweest......gaf aan dat de route vandaag maar een kleine 3 uur zou zijn naar Barstow. Wat de volgers weten wil Ray alles uit de reis halen dus een mooie en speciale route uitgestippeld van een kleine 200miles langer. Dwars door de dessert waarbij we ook nog het Joshua tree park aan konden doen een natuurpark ten noord oosten van L.A.

De borden langs de weg gaven dessert info points aan maar inmiddels zijn we aardig bij geschoold.... voldoende water en benzine zijn essentieel voor een lange route door de dessert.

Yvonne noemde de dessert road een roller coaster waarbij zij het gevoel had of haar maag steeds over de kop ging mede omdat ze last had van de warmte ook al was het nog vroeg in de ochtend.Ze maande me een paar keer snelheid te matigen om niet los van de weg te komen en haar maag inhoud voor zich te ledigen.

Na een rit van twee uur door de dessert kwam we aan bij het Joshua tree park net ten oosten van L.A. In het park staan werkelijk prachtige gearmde jucca bomen.....

Naast de bijzondere joshua tree zie er je er ook veel bizar gevormde rots formaties

Bij het uitrijden van het Joshua park spookte er door mijn hoofd gezien de ligging van het park of het niet verstandiger was Barstow waar we een "slaap in de auto" geboekt hadden te laten liggen en de weg noordelijk van L.A. te vervolgen met hierdoor morgen ook een kortere route....Het bij Yvonne neer gelegd en zij had hier ook wel oren naar alleen waar te overnachten??......Eerst de route uit gestippeld die we op deze dag nog af wilden leggen. We kwamen op Palmdale noordelijk van L.A. uit om daar op zoek te gaan naar een motel. Enerzijds de navigator anderzijds een bestelling bij de Mac gedaan van een fast food wire less. We wisten inmiddels dat je daar naast vele " lekkernijen" ook wire-less hebt..Na wat surfen op het net kwamen we op een betaalbaar en goed motel uit..... Na wat relaxen een wandeling gemaakt en bij een sfeervol mega Mexiacaanse supermarkt waar mee neem maaltijden vers werden bereid en geen Engels maar Spaans werd gesproken ons avond eten gehaald....

Get your kicks on the route 66

The easy driver and his wife vervolgden hun trip in de USA. Na alle natuurpracht van de afgelopen periode ging het grootste deel van de afstand over de historische route 66

De route 66 was oorspronkelijk 4000 kilometer lang en liep door acht staten van Chicago tot LA. Thans zijn er nog maar delen in gebruik en uit de sfeer langs de weg voel je ook wel dat de route in wezen historie is maar kom je nog heel grappige sfeervolle restuarantjes, motels en winkeltje tegen waar de oude tijden herleven wat het erg leuk maakte om een deel van route 66 te rijden. Of zoals de lieve vrouw van ver in de zeventig die ons bediende in een nostalgisch cafe uitdrukte....time changed but we don't. Haar cafe is een ontmoetingsplaats van cowboys,indianen,bikers en toeristen. Ze kwam de koffie nog een paar keer bij schenken en verbaasde zich dat ik drie koffie af wilde rekenen. Ik had er toch maar eentje besteld......

Bij winkeltjes a.d. route die we tegen kwamen was het een feest om even naar binnen te gaan en te genieten van de 50/60 sfeer

Was het 's-morgens nog lange tijd bewolkt geweest,met zo nu en dan een spetter en een normale temperatuur plots veranderde dit in een droge woestijn hitte waarbij het landschap zienderogen veranderde. Onderweg gestopt om de voorraad water aan de vullen en de koelbox te be-ijzen.

Lekker vroeg op de camping waar we heerlijk gerelaxed hebben en 's-avonds uit gaan eten in een restaurant die helemaal de sfeer uit straalde van .....GET your kicks on the route 66

The Kaibab trail

Uitgeslapen tot 7 uur en de dag rustig op gestart. Richting Grand Canyon gereden om de Kaibab trail te lopen welke de canyon in gaat naar de bottom waar de Colorado river stroomt..

Wij wilde de trail lopen tot aan uitzichtspunt op de Colorado river waar volgens het info boekje 2 uur heen en 4 uur terug voor staat.

Waar ik gisteren in de blog mee geeindigd ben en reagerend op de reactie van broertje .... Tijgerachtige niet gezien maar bij aankomst bij de Grand Canyon troffen we het om een aantal Condors te zien vliegen boven de Canyon die zich prachtig lieten spotten.

Informatie ingewonnen bij het visitor center die aan gaven dat de route die wij wilden lopen prima te doen was ondanks dat het net een fikse bui deed.Bij de start van de trail was het droog en werd het zonnig.De Kaibab trial is een deel van de route die loopt tussen de south en de north rim wat het extra leuk maakte onderweg om met verschillende mensen ervaringen uit te wisselen. Ondertussen genoten we van de prachtige uitzichten

Kort intermezzo voor Patrick (Runner) en volgers die runner(s) een warm hard toe dragen. We kwamen haar tegen en gesproken en ze vertelde de south/north route on running te doen... Ik had graag mee gehold dat snap je maar had voor deze dag de meindl verkozen boven de Aesics. Maar wel een trail voor je om nog eens te doen ;-)

Ook de vegetatie langs de trail was facinerend en voor Yvonne waren er heel wat mooie planten en bloemen te kieken

Wij kwamen na 1 uur 40 bij het uitzichtpunt aan wat voor ons het keerpunt van de trail was met een fascinerend uitzicht op de canyon en de colorado river.Hier spraken we een Amerikaan die om 5 uur aan de north rim was gestart en met vermoeide holle ogen vroeg hoelang wij er over hadden gedaan om dit punt te bereiken. Ik probeerde hem gerust te stellen dat het voor hem nog een kleine 3,5uur zou zijn. Oke guy real life is hard en hij strompelde met zijn pijnlijke knie verder terwijl wij nog even genoten van het uitzicht.

Tijdens de terug weg werd de lucht aan de randen van de canyon donkerder terwijl wij nog in de zon bleven lopen. Na enige tijd zagen we de eerste lichtflitsen en donderslagen. De instructie bij onweer tegen de wand aan gaan staan klonk leuk maar mijn gevoel donderde luid mee ..ik heb het hier niet op.. Het bizarre was dat het uitzicht op de totale canyon wel zonnig bleef. in het infoboekje las ik dat wanneer je haar statisch word verkeer je in een electriciteit zone en is de volgende flits voor jouw. Ik deed mijn bandana af...mijn haar voelde vies en zweterig maar kon nog veilig door lopen want de volgende flits zou nog niet voor mij zijn. Ondertussen hoorde ik Yvonne de Nepal term Bistarie bistarie roepen om mijn tempo te doen matigen..We Passeerden de Arme Amerikaan die zijn knie nog nauwelijks kon buigen en ons een welcome in America wenste nadat hij had gevraagd waar we vandaan kwamen. Ik besefte dat ik niet meer voor hem kon betekenen dan hem een Good luck te wensen en voelde met hem mee dat de weg omhoog nog erg lang zou zijn.

Terwijl de lucht dreigender werd zag de omgeving er nog altijd uiterst lieflijk uit.

Bij elke lichtflits en donderslag zocht ik de rotswand op en voelde even aan mijn haar of de volgende flits voor mij zou zijn. Yvonne was maar gestopt met de noodkreten Bistarie Bistarie en mijn helse tempo met een rood hoofd gaan volgen. Uiteindelijk kwamen we na 1.40uur terug boven waar 4uur voor stond en barstte de bui los toen we op de bus stonden te wachten....Busje kwam gelukkig toch nog zo en hadden we beide het heerlijke gevoel...Yes we did it....

Tijdens de rit terug naar de camping klaarde de lucht weer op,werd het weer zonnig en spotte we onderweg nog een paar ezelherten...

Grand Canyon ...the north and the south rim

Het mooie van reizen is het overgaan van grenzen waarbij je keuzes maakt waar je in het dagelijkse leven niet zo maar aan zou denken.

Vandaag stond een bezoek aan de Grand Canyon gepland.De Grand Canyon heeft twee hoofd zijden waar je een uniek uitzicht hebt op de Canyon....de noord en de zuid kant die hemels breed 16 km uit elkaar liggen maar wil je ze beide bezoeken een rit van 340km is.

We maakten er beide geen enkel punt van en vonden het achteraf zelfs de moeite waard de Canyon van beide zijden te hebben bekeken.

We waren niet de enige die voor north/South gekozen hadden want ik werd op de zuid zijde aan gesproken door een Amerikaan die met een brede glimlach uitsprak....He guy I saw you this morning on de North Rim.....

De weg naar de North Rim was weer geen straf om te rijden en liep door het stille uitgestrekte land van de Navajo indianen.

Bij de noordzijde van de Grand Canyon een trail gaan lopen langs diverse mooie uitzichts punten.

Sprak ik gisteren op de blog nog mijn gemis uit aan terrasjes.Vandaag werd ik op mijn wenken bediend met een heerlijk terras met Canyon Vieuw.

Na het lopen van de trail en het nuttigen van het middagmaal een Grand Canyon pizza de luxe met koffie de north rim verlaten om naar de south te gaan.Mijn avonturiers bloed begon wel te jeuken toen ik onder ogen kreeg dat er dwars door de Canyon heen een pad loopt van noord naar zuid...... Ik moest mezelf inhouden....verstandig zijn.... het was voor deze keer geen optie maar wel aan lijst toegevoegd bij wat ik nog wil ondernemen de tijd die ik nog heb te gaan..Volgers ik verzeker U er staan nog meer uitdagingen op deze lijst :-)

Rijdend door het Navajo gebied gestopt bij een stalletje en bij een uiterst vriendelijke Indiaanse een Dream-catcher gekocht....Bij zonsopkomst zullen de mooie dromen herrinnerd worden en de kwade zullen gevangen worden en raak je van bevrijd... Ik ga hem zeker uit proberen en mijn ervaringen met jullie delen

Rond een uur of half vijf waren we bij de south rim en i.t.t. the north rim hoef je hier geen trails te lopen maar loopt er een weg evenwijdig aan de Canyon met regelmatig uitzichtpunten. Door het latere tijdstip van de dag en meer bewolking leverde het zicht op de Canyon heel andere beelden op.

We blijven twee nachten op deze camping en het plan is morgen een trail te lopen een stuk de canyon in. We kwamen alleen wel dit bord onderweg tegen....Morgen lezen jullie of we er daadwerkelijke eentje zijn tegen gekomen ;-)

Serie bijzondere meren deel 3......RED LAKE
Degene die ons blog gevolgd heeft weet inmiddels dat we al langs heel wat meren zijn gekomen.
o.a. het maagdelijk reine ijsmeer in het Yosemite park en het bizarre droge zout meer in de Death valley. Vanmorgen om 4.30u het luchtbed en auto verlaten, Yvonne laten slapen, om de zon op te zien komen bij het lake Powell meer.Vanaf de slaapplaats was het 100 meter lopen naar het meer. Bij zonsgang kleurde het meer helemaal rood door de reflexie van de rots wanden in het water.Het was prachtig om te zien hoe de kleuren van de omgeving en het water bij de minuut veranderde door de opkomende zon.

Rond 6 uur was Yvonne wakker,zijn we gaan ontbijten en tijdig vertrokken voor een rit van 330 km naar Page.
Onderweg bleef het niemands land zonder enig iets van menselijke beschaving met een ...zie je wel van Yvonne in mijn oren toeterend.
Na een kleine 120 km In Mexican hat waar we een korte loop hebben gedaan naar de gelijknamige rots.

Na Mexican hat rij je al snel het land in het land van de Navajo indianen. Over de highway 160 rij je als het ware langs een prachtige rots formatie Monument Valley in.

Onderweg een paar keer gestopt bij bijzondere rots formaties en stalletjes van de Navajo Indianen. Kijken kijken maar niets gekocht.




De eerlijkheid gebied me te bekennen dat ook wij inmiddels dagelijks ff langs de Mac gaan :-( Meestal zo gaande weg de ochtend wanneer we een M tegen komen doe ik een big ijskoffie en Yvonne iets gelijkends als het maar geen koffie is

Na monument valley wederom nog een uurtje rijden over een wederom prachtige weg met oneindige ver gezichten en rots formaties naar Page waar we rond 12uur waren.

De middag rustig ingevuld met wat boodschappen..o.a. vijf kilo ijs voor in de koelbox,wat geluierd aan de blog gewerkt en nog een uurtje een trial gelopen langs het Powell lake... Het grappige is namelijk dat we na 330km rijden wederom aan het Powell lake zitten maar nu aan de westzijde..Tevens een voorschot gemaakt op de dag van morgen waarbij we langs de Grand Canyon gaan. (zie foto onder)

Lieve, aardige en speciale volgers van ons blog. Het is een geweldige vakantie met elke dag weer een scala aan diverse indrukken die vaak nauwelijks onder woorden zijn te brengen. De natuur en alles wat we zien is zo overweldigend dat het nauwelijks is te bevatten. Ook de Amerikanen zijn overwegend erg vriendelijk en behulpzaam al kun je merken in wat meer toeristische delen daar heerst nog wel eens een andere mentaliteit maar daar valt doorheen te prikken. Alleen 1 ding mis ik hier wel...... Ff een terrasje pikken zit er hier niet in....fast food, restaurants, motels benzine stations waar je wat kunt eten-drinken te over maar alles in lange straten zonder echt centrum zoals wij het kennen met altijd een cafe bij de kerk. Cheers ik neem er nog eentje bij de ondergaande zon......

De trail was een dik uur lopen met na de afdeling een pittige klim maar bracht ons een scala aan unieke plaatjes. Na ons bezoek aan Bryce was het nog maar een korte rit naar onze volgende overnachtings plaats. De mensen die mij een beetje kennen weten dat ik niet snel tevreden ben en vrij vasthoudend kan zijn wanneer ik iets tussen de oren heb....Ik had nog een mooi rondje gezien langs mexican hat en Monument Valley maar er thuis tijdens de voorbereiding vanuit gegaan dat het te ver zou zijn. Ik kwam er nu achter dat de 400km extra door het gebied van vele western te doen moest zijn alleen waar zouden we dan gaan overnachtingen..De gene die ons een beetje kennen voelen de discussie aan die er gevoerd moest worden...Afin een lang verhaal kort te maken ik kreeg mijn zin maar dan wel met een "normale.. niet de dure " overnachting als compromis en niet in de auto op een onveilige plaats..Nog een hele opgave kan ik jullie vertellen Foto geeft een sfeerbeeld van de route die we zijn gaan rijden.

Voor de ware kartografen onder de volgers even een korte uitleg over het "blokje om" wat we zijn gaan doen.
Onze overnachting zou zijn in Cannonville maar we zijn nu door gereden naar Hanksville om daar af te buigen naar Mexican hat en Monument valley (het gebied o.a. van vele westerns) Om 16.00 uur waren we in Hanksville en vanaf daar was er een weg van een kleine 250km door een schitterend gebied...Niemandsland.
Nu was mijn overtuiging er is een weg dus er zal ook vast ergens een plaats zijn waar we kunnen overnachten terwijl Yvonne zoals beschreven een eisen pakket had neer gelegd en de overtuiging had..... er is niets in de komende 250km.
We kregen eigenlijk beide een beetje gelijk....Formeel was er niets tijdens deze prachtige route...

Maaaaar bij de nederzetting Hike na en kleine 80kilometer aan het begin van het Lake Powell was een soort van plaats waar je mocht overnachten met zelfs een keurig toilet,wasbakje en stroom...... Tevens stond er nog een camper met Nederlanders...een man met twee vrouwen....dus kon ik Yvonne juichend mede delen aan haar eisen pakket te hebben voldaan en dat ook nog voor de prijs van 0 dollar.....wel slapen in de auto.. :-)
De goden waren mij werkelijk zeer goed gezind want na een bewolkte middag werd het een heerlijke zomeravond.

Het was even wachten op onze volgende blog door een overnachting midden in the area v/h wilde westen ver van de bewoonde wereld maar daarover straks meer.
Gisteren eerst het national park Bryce bezocht. Een Amerikaan die naast me stond op een vieuw point sprak me aan met AMAZING....Really AMAZING.... Ik kon het alleen maar beamen.....

Het uitzicht over de canyon is zeer spectaculair maar nog mooier was het om tijdens een trail door dit landschap met bizar gevormde pieken te lopen.

Je daalt dan eerst fiks af waarbij een pad voert door de canyon met o.a. prachtige kloven.

Na het deel Zion park wat we met de shuttle bus moesten nemen liep onze route naar de camping ook weer door het Zion park. Na een lange erg donkere tunnel kwamen we aan de andere zijde van het park uit wat er plots met veel pancake rotsen weer heel anders uit zag.

We hadden mazzel dat de batterijen van de camera ons goed gezind waren.

Ondanks signaal lege batterijen konden we er toch nog een paar maken.

Net voor de camping reden we tegen gebergte aan wat erg mooi opkleurde bij de ondergaande zon. Weblog vandaag gemaakt in de wasruimte van de camping omdat ook hier temperatuur flink gedaald is.

Vanmorgen uit geslapen tot 7uur en dus tegen onze gewoonte in pas laat....8.30u vertrokken voor een rit van 330 km naar de volgende overnachtings plaats.

De camping lag gunstig net achter het Zion park wat we wilden bezoeken waar we rond 11.30 al waren.De kleur geel was de laatste dagen dominant aanwezig in de natuur maar vandaag kleurde het rood. Het gebergte waar we op weg naar het Zion park doorheen reden kleurde al rood op en ook de prachtige berg ketens in het Zion park zijn van een rood gesteente waarbij zelfs de wegen rood kleurden.

Enkele kilometers voor je het park in rijd word je via borden langs de weg geinformeerd op welke radio frequentie je af kunt stemmen voor park info.Was erg handig.Kregen o.a. info te horen over de shuttle bus die door een deel van het park rijd waar je met de auto niet mag komen. Deze Shuttle genomen om ons af te laten zetten bij een plaats waar we een trail van een kleine twee uur zijn gaan doen. Het eerste gedeelte was nog vrij toegankelijk waardoor we helaas niet alleen liepen maar na enige tijd een afslag genomen over een wat stijler pad waardoor en het veel rustiger werd en ik Yvonne soms ook even uit het oog verloor...

Het Zion park kenmerkt zich naast het rode gesteente door een een ruim arsenaal aan bloemen en planten dus het was een ideaal park voor Yvonne om regelmatig een kiekje te schieten.

Bij het uit rijden van de Death Valley kom je eerst langs de vreemd ogende plaats Pahrump om vervolgens na een km of 60 tegen de skyline van Las Vegas aan te kijken.

Een bizarre overgang zo vanuit de dessert de wereld van vertier en vermaak en zien en gezien worden in zijn extreemste vorm binnen te rijden.... Bij het hotel werden we omgeven door big spenders en gokkers waarbij wij met koelbox en een halfje bruin zijn gaan inchecken.

De stad in gegaan waar de strip het centrum is van alle vermaak waar Parijs Rome en Venetie op loop afstand van elkaar liggen.

Ons gokje in Las Vegas bestond uit het voordelig willen eten op het San Marco plein maar werden heerlijk bij de neus genomen waarbij het eten er niet minder om smaakte en aan de overkant van het ``San Marco`` plein tijdens het eten op Tresure eiland een piratenschip ten onder ging met geweer schoten en vuurwerk. Leuk om dit pretpark een dag te hebben mee gemaakt maar goed om morgen het weer achter ons te laten...

Na het Badwater Bassin kom je al snel bij het mooiste uitzichtspunt van de Death valley.
De verschijdenheid aan kleur en diepte schakeringen is van een enorme schoonheid die ik niet elders heb gezien.

MEREN

Na de prachtige meren..lake Tahoe..het ijsmeer in het Yosimety park......lake Isabella waar ik nog in gezwommen heb stonden we dit keer bij het droge zout meer in de Death valley met de prachtige naam Badwater Bassin...

Geen meer voor recreatie of om even verkoeling te zoeken maar een meer om even bij te gaan zitten, stil te genieten en te zien welke werking de zinderende hitte op de omgeving heeft en vervolgens de auto met airco in gevlucht.

The way from the Death Valley to the live of madness
Nooit eerder in een paar uur tijd een sterker kontrast ervaren in beleving
van de omgeving als vandaag.
Al weer vroeg aan het ontbijt dit keer samen met een Frans stel aan tafel.
Globaal deed het Franse stel dezelfde route die wij in drie weken doen in 1 week.
Hoe deze Franse slag eruit ziet is me een raadsel gebleven maar ben blij dat
we voor deze trip twee weken langer hebben.
Ik had erg naar deze dag uit gezien,er hoog gespannen verwachtingen bij welke in ruime mate zijn overtroffen. Het was een geweldige ervaring de grote verschijdenheid aan gebieden, kleuren, groeisels etc van de Death Valley te ervaren. Het is veel meer dan alleen maar een uitgestrekte dorre vlakte en de dikke 400 km ging nooit vervelen.

Gelukkig tijdig aan de rit begonnen waardoor het lange tijd alleen nog maar warm was en op het moment dat de warmte zinderend werd we het grootste gedeelte van de route erop hadden zitten.