The Kaibab trail

Uitgeslapen tot 7 uur en de dag rustig op gestart. Richting Grand Canyon gereden om de Kaibab trail te lopen welke de canyon in gaat naar de bottom waar de Colorado river stroomt..

Wij wilde de trail lopen tot aan uitzichtspunt op de Colorado river waar volgens het info boekje 2 uur heen en 4 uur terug voor staat.

Waar ik gisteren in de blog mee geeindigd ben en reagerend op de reactie van broertje .... Tijgerachtige niet gezien maar bij aankomst bij de Grand Canyon troffen we het om een aantal Condors te zien vliegen boven de Canyon die zich prachtig lieten spotten.

Informatie ingewonnen bij het visitor center die aan gaven dat de route die wij wilden lopen prima te doen was ondanks dat het net een fikse bui deed.Bij de start van de trail was het droog en werd het zonnig.De Kaibab trial is een deel van de route die loopt tussen de south en de north rim wat het extra leuk maakte onderweg om met verschillende mensen ervaringen uit te wisselen. Ondertussen genoten we van de prachtige uitzichten

Kort intermezzo voor Patrick (Runner) en volgers die runner(s) een warm hard toe dragen. We kwamen haar tegen en gesproken en ze vertelde de south/north route on running te doen... Ik had graag mee gehold dat snap je maar had voor deze dag de meindl verkozen boven de Aesics. Maar wel een trail voor je om nog eens te doen ;-)

Ook de vegetatie langs de trail was facinerend en voor Yvonne waren er heel wat mooie planten en bloemen te kieken

Wij kwamen na 1 uur 40 bij het uitzichtpunt aan wat voor ons het keerpunt van de trail was met een fascinerend uitzicht op de canyon en de colorado river.Hier spraken we een Amerikaan die om 5 uur aan de north rim was gestart en met vermoeide holle ogen vroeg hoelang wij er over hadden gedaan om dit punt te bereiken. Ik probeerde hem gerust te stellen dat het voor hem nog een kleine 3,5uur zou zijn. Oke guy real life is hard en hij strompelde met zijn pijnlijke knie verder terwijl wij nog even genoten van het uitzicht.

Tijdens de terug weg werd de lucht aan de randen van de canyon donkerder terwijl wij nog in de zon bleven lopen. Na enige tijd zagen we de eerste lichtflitsen en donderslagen. De instructie bij onweer tegen de wand aan gaan staan klonk leuk maar mijn gevoel donderde luid mee ..ik heb het hier niet op.. Het bizarre was dat het uitzicht op de totale canyon wel zonnig bleef. in het infoboekje las ik dat wanneer je haar statisch word verkeer je in een electriciteit zone en is de volgende flits voor jouw. Ik deed mijn bandana af...mijn haar voelde vies en zweterig maar kon nog veilig door lopen want de volgende flits zou nog niet voor mij zijn. Ondertussen hoorde ik Yvonne de Nepal term Bistarie bistarie roepen om mijn tempo te doen matigen..We Passeerden de Arme Amerikaan die zijn knie nog nauwelijks kon buigen en ons een welcome in America wenste nadat hij had gevraagd waar we vandaan kwamen. Ik besefte dat ik niet meer voor hem kon betekenen dan hem een Good luck te wensen en voelde met hem mee dat de weg omhoog nog erg lang zou zijn.

Terwijl de lucht dreigender werd zag de omgeving er nog altijd uiterst lieflijk uit.

Bij elke lichtflits en donderslag zocht ik de rotswand op en voelde even aan mijn haar of de volgende flits voor mij zou zijn. Yvonne was maar gestopt met de noodkreten Bistarie Bistarie en mijn helse tempo met een rood hoofd gaan volgen. Uiteindelijk kwamen we na 1.40uur terug boven waar 4uur voor stond en barstte de bui los toen we op de bus stonden te wachten....Busje kwam gelukkig toch nog zo en hadden we beide het heerlijke gevoel...Yes we did it....

Tijdens de rit terug naar de camping klaarde de lucht weer op,werd het weer zonnig en spotte we onderweg nog een paar ezelherten...